Мәзәкләр

Төн. Караңгы почмакта ике кеше очраша. Шуларның берсе сорап куя:

— Якын-тирәдә милиция юктыр бит?

— Юк, — дип җавап бирә икенчесе.

— Ул вакытта өс киемеңне сал.

***

Укытучы үзенең коллегасына зарлана:

— Ай, эләкте миңа аңгыра балалар. Аларга теорема аңлатам — аңламыйлар. Икенче тапкыр аңлатам — аңламыйлар. Өченче мәртәбә аңлатканда үзем дә аңладым, барыбер аңламыйлар.

***

Хатын иренә:

— Кадерлем, син “Ничек итеп йөз яшькә кадәр яшәргә?” —
дигән китап алып кайткан идең. Шуны һич тә таба алмыйм.
Кая китте икән ул?

— Синең әниең укый башлагач, мин аны чыгарып ташладым.

***

Ит сата торган кибеткә ашыгып бер хатын-кыз килеп керә.

— Сездә тавык бармы?

Сатучы суыткычта калган бердәнбер тавыкны чыгарып үлчәүгә куя. Үлчәү төгәл бер килоны күрсәтә.

— Ы-һы. Ә зуррак юкмы?

Сатучы тавыкны кире куя да яңадан шуны ук алып сала һәм үлчәүгә бармагы белән баса. Үлчәү кило ярымны күрсәтә.

— Шәп! Миңа икесен дә бирегез!

***

Ике дус сөйләшә:

— Рәшиттән хатыны киткән.

— Шулаймыни? Кәефе ничек соң?

— Хәзер тынычланды инде. Башта шатлыгыннан хыялланыр дип курыккан идек.

Фото: https://yandex.ru/