Мәзәкләр

– Каһәр төшкән кыш! Машиналарның замоклары ката – ача алмыйм.
– Ә син кайнар су агызып кара.
– Җүләрме әллә син?! Машина урларга Казан урамнары буйлап кулыма чәйнек күтәреп баруымны күз алдыңа китерә аласыңмы?

Закон алдында бөтен кеше дә тигез: кыш буе теплотрассада яшәгән бомжга язын җылылык өчен түләргә квитанция китерделәр.

Эскәмиядә ике әби утыра. Берсе – икенчесенә:
- Бар иде безнең дә яшь һәм матур чаклар – бигрәк тә мин. Ә хәзер картайдык һәм ямьсезләндек – бигрәк тә син.

Белдерү: “Бик акыллы этебез югалды. Шарик! Әгәр бу белдерү синең күзеңә чалынса, зинһар өчен, өйгә шалтырат!”.

Укытучы үзенең коллегасына зарлана:

— Ай, эләкте миңа аңгыра балалар. Аларга теорема аңлатам — аңламыйлар. Икенче тапкыр аңлатам — аңламыйлар. Өченче мәртәбә аңлатканда үзем дә аңладым, барыбер аңламыйлар.

Төн. Караңгы почмакта ике кеше очраша. Шуларның берсе сорап куя:

— Якын-тирәдә милиция юктыр бит?

— Юк, — дип җавап бирә икенчесе.

— Ул вакытта өс киемеңне сал.

Хатын иренә:

— Кадерлем, син “Ничек итеп йөз яшькә кадәр яшәргә?” —
дигән китап алып кайткан идең. Шуны һич тә таба алмыйм.
Кая китте икән ул?

— Синең әниең укый башлагач, мин аны чыгарып ташладым.

Төнлә ир кеше ниндидер тавыштан уянып китә. Күзен ачса, берәү шкаф тартмаларын актарып маташа.

— Әй, син, нәрсә эзлисең анда?

— Акча!

Ир кеше аркасы белән үк борылып ята.

— Тапсаң — уят.

Фото: https://pixabay.com/